VADER

“Ik kan het niet zeggen, ik vind het TE moeilijk... nou, okee..., Sienneke”. Zelden zo’n slecht programma gezien als het nationale songfestival. En dan rijst de vraag natuurlijk of vader dat ook echt meende. Was het spel, ik hoop het echt van ganser harte. Zo niet dan zegt dat, ben ik bang, wel iets over het vakmanschap van de man denkt u niet?

Oké, hij drijft op de eeuwige roem van dat takkecafé en die kleine blauwe terroristen, maar gisteren is wat mij betreft toch echt gebleken dat die roem niet eeuwig is. Ik durf te beweren dat als Henk-Jan Smits of Gordon er gezeten had, de commentaren toch wat anders waren geweest. Want wie zat er ook? Met behulp van de patholoog Anatoom weer tot leven gewekt:

Johnny Logan.

Wie? Jazeker, die man leeft nog!Ik had zelf sterk de indruk dat ie opgezet was en er een bandje werd gedraaid zodra hij het commentaar gaf, eigenlijk een soort Achmed the dead terrorist. “Wonderfull, good act, well done”. Aldus deze man.

Overdue...
Begrijp me goed, ik ben geen muzikant maar zelfs ik kon horen dat men er menigmaal naast zat. Uiteindelijk werd in een zinderende finale (althans, dat probeerde Yolanthe ons te doen geloven) door vader zelf de eindkeuze bepaald.

Wat een slechte acteur is dat zeg...

“Ik kan het niet, ik KAN het gewoon niet, ik vind het TE moeilijk”. Yolanthe wist het niet meer, “dan moeten we maar terug naar de jury, dan moeten die het maar zeggen”. Uiteindelijk werd het dus Sienneke. Op zich blij toe want die dame uit Assen, Marlous geloof ik, was echt niet om aan te horen.

Tikje vals
Afijn, het is allemaal weer achter de rug en we kunnen lachend naar Oslo! Zeg nou zelf, we gaan al die andere landen toch omver blazen met ‘ons’ nummer? Wat me met name trof was de muzikale begeleiding van Sienneke’s uitvoering van Sjalalie... De draaiorgels.

Hadden we nu maar alles op de smurfen gezet...