Qua tijd dan...
Toch hoorde ik dat mijn opa en oma destijds ook al zeggen dus er is echt niets nieuws onder de zon. Er is wel heel wat veranderd in de tijd dat zij in hun pensioengerechtigde leeftijd terecht kwamen, ik bedoel, die zaten met zijn tweeën al vóór hun 65ste in het bejaardentehuis, iets wat ik mijn pa en moe niet snel zal zien doen en pa is intussen al weer 10 jaar verder dan zij. Opa en oma hadden het zelfstandig wonen wel gezien en vonden het wel zo makkelijk dat er dagelijks voor ze gekookt werd, ik heb er als klein ventje ook wel eens meegegeten, kreeg je zo’n soort metalen dienblad met allemaal vakjes erin, in het ene zat een gehaktballetje, de andere de soep, weer een andere de aardappelen en eentje met vla, ik vond dat machtig interessant.
kwestie van separeren
Niet eens zo slecht eten, hoewel je wel zelf het zout moest toevoegen, standaard was het zo flauw als wat. Nee, dat was bij ons thuis heel anders, als je daar de aardappelen met jus niet goed op had gegeten dan had je gewoon zo’n jusrandje naast je vla.
Ga ik volgende week ook weer eens doen, heerlijk ;-)
Jaaaren later, opa was al vele jaren vertrokken, was ik eens bij oma op visite. Ze zat op de ‘overloop’ in een stoel naar buiten te kijken, de rest van de zaal was leeg, hoewel, helemaal achter in de hoek zat een oude man te suffen. Ik nam plaats in een van de vele stoelen en praatte wat met oma, ze was nog prima bij de tijd. Op een gegeven moment begon de oude man in de hoek te roepen: “Hallo meneer!” “Hallo!!!” Ik draaide me om en keek hem vragend aan. “Dat is de stoel van vrouw Hendriks”, zei hij. “Oké”, zei ik en draaide me weer om. Je dacht toch niet dat de krasse knar dáár genoegen mee nam? Ik was niet zo goed of ik moest uit die stoel gaan, DIE was gereserveerd, dat ik DAT niet snapte… Ik zeg “Maar ze is er toch niet?” Had die old-timer niets mee te maken, ik moest uit die stoel gaan. Ik verzekerde hem er van dat ik er uit zou gaan zodra vrouw Hendriks ten tonele zou verschijnen en draaide me om. Ik hoorde nog een tijdje gemor en een verontwaardigd getrommel om de stoelleuning, die gasten hebben ook veel teveel tijd, maak je ergens anders druk om man of ga achter de wijven aan, je leeft maar één keer, en ik zou ook maar een beetje haast maken als ik hem was, als ik die lege stoelen zo zag staan...
Het bejaardentehuis, man, dat gebeurde altijd wel wat. Als kwajongen ging ik er wel eens met een vriendje naar toe, beetje kloten met de lift. Prachtding was dat. Zo’n langwerpig raampje zat er in de deur. En als je erin stond kon je hem overrulen. Ik bedoel daarmee dat als iemand op de eerste verdieping op het knopje had gedrukt en wij beneden net ingestapt waren, de lift natuurlijk naar de eerste zou gaan. Drukte je echter beneden in de lift op 3 dan ging ie doodleuk de eerste voorbij, als je dan goed door het raampje keek dan zag je die stomverbaasde koppen dat de lift naar boven doorschoof met twee grijnzende gezichten achter het draadglas, wat een lamzakken waren we ook...
Of in de fietsenkelder één van de eerste scootmobiles ‘hotwiren’ en er mee rondtoeren, niet dat er TT snelheden mee konden worden gehaald maar het was wel machtig mooi, niets stond er op slot! Gaaf!! Nooit wat vernield trouwens, dat was een ongeschreven wet. Waarschijnlijk was de potentiële klap voor je hersens van pa al voldoende om die wet niet te breken laat staan een keer uit te proberen, en anders was die van opa er altijd nog, ook niet eentje om zonder handschoenen aan te pakken. Die gaf je in zijn gloriejaren, als er tijdens het eten gepraat werd, een lel met de pollepel op je jatten als ik mijn pa moet geloven, een vent naar mijn hart ;-)
Jammer dat ik hem niet beter heb leren kennen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten