FRIENDSHIP

Gisteren had ik een vroege dienst en de Meteo (dirty Harry zelf) belde met de mededeling dat het mistig was. Nu had ik dat al ontdekt toen ik door het Fyske Heitelân reed, dus dat was geen nieuws voor me. Wat wel nieuw was zag ik toen het licht werd. De laatste aanwinst van de brandweer, een heus vliegtuig en niet een zelfgefabriekt pyremagochel wat een luchtvaartuig moet voorstellen, die gasten knutselen wat in elkaar kan ik u verzekeren. Nee, the mighty Fokker Friendship itself en u raad het al, er ging weer een klepje in mijn geheugen open. Wonderlijk toch, het menselijke brein, jaaaaaaren denk je ergens niet aan en een trigger en hop, het komt weer terug.

Ik zal een jaar of 10 geweest zijn en men regelde een ritje Eelde-Amsterdam-Eelde voor mij, mijn eerste vlucht met een (in mijn ogen) grote kist. Ik was natuurlijk nog een klein kereltje dus dan is de wereld groot nietwaar? Ik kan me het geluid van de cityhoppers nog heel goed herinneren, dat snerpende geluid tijdens het taxiën en de veranderende sound als men de propeller bladspoed veranderde, geweldig! Terwijl klasgenoten zich druk maakten om knikkers, luisterde en keek ik in stille aanbidding naar de hemel, DAT was the place to be!

Fokker... zucht. Wat toch ook een schande dat die fabriek verdwenen is. Echt prachtige spullen maakten die mannen en vrouwen in Amsterdam, en kwaliteit ook! Verkwanseld aan de germanen met hun DASA, ik hoor Jürgen Schrempp, de directeur, nog zeggen in ‘allo-allo’ Engels; “Fokkèr is my lovebaby” Jaartje later was de fabriek kapot. Okee, zoals ze de laatste jaren bij Fokker bezig waren KON natuurlijk ook niet langer, ze hielden alle ingenieurs in dienst terwijl de machines al ontwikkeld waren, sterker nog, ze stonden al op de bouwlijn. Het kind met het waterhoofd noemden ze dat, veel te veel mensen op kantoor, voor elke monteur zaten er 3 boven, tja, dat kan niet goed blijven gaan natuurlijk.

Maar goed, dat doet niets af aan het feit dat ze mooi materiaal leverden, Fokker machines zijn wat mij betreft onlosmakelijk met mijn luchtvaarthistorie verbonden en hebben een speciale plek bij mij. Sterker nog, het enige vliegtuigonderdeel wat hier in de kamer staat is dowty-rotol propellerblad van een Friendship, special thanks to Sjakie die zo dom was het te ruilen tegen een Hartzell tri-blade ;-)

Kijk, dit is de bewuste Friendship die 18 Februari 1964 voor het eerst vloog als PH-FFL, hier nog op een defensietrailer rechtstreeks uit Oudehaske FRL waar het diende als een simulator voor vliegtuigbranden en evacuaties:



Toch een roemloos einde voor zo’n Queen of the skies, afijn, na wat klauterwerk was ik binnen, tot mijn verbazing is de machine nog redelijk in tact. De instrumenten zijn eruit gehaald maar de panels zitten er nog in, linker stuurtje en de tiller (het stuurwiel voor de neuswielbesturing) is er door een onverlaat al uitgejat, dammit!



De captains seat komt zo te zien uit een streekbus, beetje jammer...



Overheadpanel in het plafond in nog vrijwel compleet. Zelfs de radio’s zitten er nog in:


Naar achteren kijkend zie je links de zekeringen in de wand zitten, alles is nog aangesloten op de fusebox:



De jumpseat bij de vrachtdeur, welke leuke stewardessen zullen hier in al die jaren op hebben gezeten:



Achterin de cabine naar voren kijkend zie je dit, het oranje licht wordt veroorzaakt door een dekzeil wat over het gat in het dak ligt, daar moet de centresection van de vleugel weer op worden gemonteerd:



De bewuste centresectie:



De ruddercables zitten er nog in, die groene zut is Shell alu compound om het metaal te beschermen tegen oxydatie:



Mickey Mouse propellers ;-)



Kijk, de machine in betere tijden, ergens in de tachtiger jaren, ook op Eelde:



Toen wisten ze nog niet dat ze jaaaaren later een roemloos einde in de verstikkende rook zou sterven. Tja, ze zijn helaas niet allemaal te redden natuurlijk, dat weet ik ook wel.Toch maken ze me altijd een beetje mistroostig, net als auto’s op een autokerkhof.

Snif...