SCRAPPER

Ik heb er wel eens vaker over geschreven, het einde van een vliegtuigleven. Naar mijn smaak gaan ze te vaak naar de scrapper, maar ja, helaas kun je ze niet allemaal redden nietwaar? Simpelweg door ruimtegebrek. Oké, hier staan ze prima, plenty ruimte en een droog klimaat:


Davis Monthan desert boneyard

Metaal is in zo’n warme omgeving prima te conserveren, in het bovenstaande geval is het wenselijk dat ze dáár blijven staan en nooit meer worden gebruikt, de B52 bombers en een paar starlifters, allemaal moordmachines natuurlijk..

Ruimte heb je, zoals ik al zei, wel nodig. Denk nog maar eens aan 11 september 2001, u kunt zich vast nog herinneren waar u toen was. Alle civiele kisten werden toen gedwongen te landen daar waar maar ruimte was. Honderden machines moesten een landingsplaats zien te vinden, de paniek vierde immers hoogtij? Ik heb het zelf ook wel eens meegemaakt dat we onverwachts bezoek kregen van uitwijkers, je moet dan denken aan bv. weersomstandigheden, de machines moeten dan ergens heen waar het zicht en de bewolking goed is, de voorraad brandstof slinkt immers per minuut, er is zo’n gezegde dat de start vrijwillig is maar een landing is immers altijd verplicht ;-)

Goed, terugkomend op het vernietigen van vliegtuigen, dit is, net als autowrakken, een must. Maar spaar dan tenminste de neuzen, die zijn zo mooi… Kijk dan toch:


Afgezaagde ex TWA DC9 (N929L)

Deze werd niet uit elkaar geknipt maar netjes gespoten en staat nu als winkeltje op Schiphol:



Mooi hè? Onzin om dat te vernietigen, de andere kant strak in het KLM-blauw:



Leek mij ook wel wat als tuinhuisje, jammer dat we een te kleine tuine hebben. “Gelukkig maar”, zegt Ingrid. Klokkenwinkel nog compleet, wel jammer dat daar straks grijpgrage handjes aan zitten te kl#ten, zal wel gauw ter ziele zijn:



Tja, dat is een heel ander lot dan de PH-BTC David Livingstone die op Barcelona aan haar eind kwam door een harde landing, podstrike (motor aan de grond) en door het landingsgestel heen, einde oefening. Die bak heeft er een hele tijd geparkeerd gestaan:



Vlak voor de sloop zag men steeds een vogel rond de staart vliegen, was dit een hevig verliefde soortgenoot of had het een andere reden;



Jawel! Een nest in de staart van de kist. Toch maar even de eitjes eruit gehaald. Tja, en dan komt de hedendaagse dinosauriër om haar te euthanaseren:



Tenslotte is het niet meer dan een x-aantal vrachtauto’s schroot, eigenlijk een schande vind u ook niet? Ik wel:



Een roemloos einde naar mijn bescheiden mening. Kijk, deze machine werd (voorlopig dan) ook gered van de hoogovens:



Mooi hè? Zo’n 200 serie met die lange pijpen, veel mooier dan die moderne sh#t, het lijkt altijd net of ze glijden als een slee. Deze ex-Aerolineas Argentinas.737 wordt tegenwoordig als trainer gebruikt om grondwerktuigkundigen mee op te leiden, kunnen ze mooi aan sleutelen. Doet me denken aan de Amerikaanse battle damage repair group, die schieten op een stuk vliegtuig en repareren het daarna, dit alles als voorbereiding om aan het front noodreparaties aan gevechtsvliegtuigen uit te kunnen voeren.

Op Teuge airport bij Apeldoorn staat tegenwoordig deze IL18 als hotel, €350,- per nacht voor 2 personen:



Kijk, dat is dan toch ook weer een mooie oplossing om een kist te redden. Oké, heel veel gemeentes zullen er niet om zitten te springen om een vergunning af te geven maar op een luchthaven zijn ze natuurlijk wel vliegtuigen gewend. Deze 707 wacht ook de slopershamer, ze slijt haar laatste dagen in Wetteren (B) op een parkeerterrein, de huidige eigenaar had ook ooit een droom om er een hotel of bar van te maken, letterlijk en figuurlijk nooit van de grond gekomen. Dit is een voormalig regeringsvliegtuig van Benin-Afrika. Het schijnt dat de deurknoppen aan de binnenzijde met bladgoud waren afgewerkt en er centimeters dik tapijt in lag. Vergane glorie, hier nog op Oostende, geplaat door ondergetekende toen ze nog in redelijke staat was:



Ik ken iemand die de mike uit dat ding heeft ‘geleend’… (nee, ik ben het niet)