JO

Gisteren zat ik tijdens een middagdienst te werken en ik kan u verzekeren dat het echt behoorlijk druk was. Alle levels in de TMA waren bezet en de betrokken verkeersleiders moesten flink goochelen om aan alle verzoeken van de trainers te kunnen voldoen. Martinair vliegschool, DFA, KLS, Stella Aviation, nog een privé malibu voor een chek-ride, een seneca die een testflight naar FL120in de TMA wilde, kortom alle soorten en maten vliegscholen waren vertegenwoordigd. Als klap op de vuurpijl werd ik gebeld door de havendienst met de vraag of we ook bezoek konden ontvangen. Ik weet dat domme vragen niet bestaan maar dit was er eentje voor in het grote boek! Normaliter is de toren off-limits voor bezoek als:

- Er opleiding wordt gegeven
- De trafficload (erg) hoog is
- Er een emergency aan de hand is

Laat ik een uur ervoor nou gebeld zijn door de FMP (Flow Management Position) op Schiphol? Dat is een afdeling die de verkeersvolumes in de gaten houdt en de zaak gaat restrickten zodra er teveel aanbod in een bepaald tijdsblok ontstaat, de man gaf aan dat we over een uur in het rood zouden gaan. Mouwtjes even opstropen dan maar. Met name de betrokken verkeersleiders ondervinden dan natuurlijk grote druk.

Veel aluminium op de holding 23…
Aan de andere kant mag je ook wel wàt doen voor dat filmsterrensalaris natuurlijk ;-) Afijn, terugkomend op de vraag wilde ik verbaal gezien net uit gaan halen toen ik in de telefoonhoorn hoorde dat het om een ad-hoc bezoek zou gaan van ‘stichting hoogvliegers’, een organisatie die als doelstelling heeft om chronisch en terminaal zieke kinderen zelf te laten vliegen. Een zeer nobele gedachte dus, die mij vanaf de introductie van deze club erg heeft aangesproken, ik weet immers als geen ander hoe het voelt om je kinderwens in vervulling te laten gaan? Ik overlegde even met mijn collegae (van mij mocht het gelijk maar ik zit niet alleen natuurlijk), “Laat maar doorkomen!” was het antwoord. Kijk, zo mag ik het horen!
Na een minuut of 20 was de betrokken cessna vanuit Teuge binnen en kwam het bezoek naar boven, bleek de nestor van het gezelschap ook nog een ex-collega van mijn pa te zijn toen ze nog samenwerkten op de Rijksluchtvaartschool, it’s a small World after all niet waar? Kijk de trotse familie op het terras:

Hi there!!

Gaaf he? Vind ik dan weer mooi. Kan me de vorige hoogvliegerdag nog goed herinneren verleden jaar mei. Toen was het een stuk drukker qua bezoek dan vandaag ;-) Toch geweldig dat als het er ECHT toe doet, de mensen zich nog willen inzetten niet waar? Ik vind het een fantastisch initiatief.


Ik heb zelf, toen ik op Beek zat als assistent, eens een soortgelijke actie meegemaakt, van de hoogvliegers had toen nog nooit iemand gehoord. Toen was ik samen met een collega, die me gevraagd had hem bij te staan. Jo, de betrokken patiënt, was een man die aan MS leed, ook een vreselijk ziekte niet waar? Zijn wens was om nog een keer Zeeland te zien voordat hij zou vertrekken. Ook zou hij het op prijs stellen als we op die bewuste dag niet over de ziekte zouden willen praten, het ging om het vliegen en de lol die dat zou opleveren, niet meer en niet minder, Jo was daar heel strikt in.

Ja, dat zijn momenten dat zelfs ik mijn bakkes even houd en onder de indruk ben.

Uiteraard wilde ik mijn collega helpen, wij droegen Jo in de kist en zetten koers naar Midden Zeeland, EHMZ. Eerst nog wat rondgetoerd boven het zeeuwse, we hadden echt enorm geluk dat het zicht super was en het weer erg aangenaam. Jo genoot met volle teugen. Ook kon hij het erg waarderen dat we hem met respect en ook de nodige humor behandelden, voorbeeldje: De man was, zoals al eerder gezegd, niet meer in staat om te lopen en we hadden een klein model rolstoel opgevouwen in de bagageruimte geprakt. Toen we uiteindelijk voor het restaurant parkeerden, stapten we uit, ik trok mijn collega aan de arm en siste dat ie mee moest lopen, hij keek me niet begrijpend aan maar volgde me toch.

Jo bleef hulpeloos achterin zitten.

Ik knipoogde naar mijn collega en na 30 meter keken we om en zagen zijn koppie nog net boven de raamrand uitsteken. Ik riep; “Waar blijf je nou man, wil je geen koffie!!” Een brede grijns verscheen op het gezicht, de man genoot. “Kijk” sprak hij, DAT vind ik nou mooi hè?” “Eindelijk word ik even weer normaal behandeld en niet zielig gevonden”.

Begrijp me goed, het is absoluut niet mijn bedoeling om hier met een bepaalde eer te gaan strijken, maar die woorden van hem heb ik altijd onthouden.’eindelijk word ik even weer normaal behandeld en niet zielig gevonden’. Ik kan me dat zo allejezus goed voorstellen (pardon my french) dat het zo mooi is om zo’n dag even alles te vergeten. Daarom alleen al is hoogvliegers een top organisatie! Na een half jaar was de tijd van Jo op… Life sucks ones and a while nietwaar? Op de dag van Jo’s afscheid sprak hij nog van die ene vlucht. Prachtig toch?

Mooie vent…