RICH

Onze kleine liet ons vorige week in de steek. Dat was voor het eerst! Nee, niet de hond of de jongste zoon, ik heb het over de VW Polo. Toch raar, een duitse wagen die het niet doet. Dan kan er feitelijk maar één ding aan mankeren, er zit geen benzine meer in niet waar? Toch was dat niet zo. Ingrid wilde het opdondertje meenemen om een paar boodschappen te gaan doen maar er zat geen juice meer in de accu. Tja, dan houdt het op. Geen wonder ook, het apparaat was sinds de eerste sneeuwval niet meer gebruikt dus dan trekt alleen het klokje de zaak al leeg natuurlijk.

Dan maar even het druppelladertje erop aangesloten. Die geeft normaliter geel aan als de batterij in de suspicious categorie valt, oftewel, hij is tegen het einde aan. Niet deze keer, de ledjes gingen naar het oranje toe en bleven knipperen. K*dt, einde oefening? Na 24 uur laden stond ie nog onveranderd, ik besloot hem te resetten. Opnieuw een etmaal aan de lader en ziedaar, de zaak was groen. Fantastisch ding, die Optimate druppellader, heeft bv. ook een anti-sulfateer programma en een bulk-mode, dat scheelt weer een aankoop, en vooral het zeulen met zo’n tyfus zware accu. Dat avontuur deed me wel gelijk denken aan de accu die in het bootje zit, mijn zwager had me al gewaarschuwd, “Gert, as eh onder de 10 Volt komt kast em weeggooin”. Blast, actie was gewenst! Ik vanmiddag naar de loods waar het bootje ligt, gewapend met sleuteltje 13 het batterijtje er toch nog maar even uitgesleuteld. Kijk, dit is hem in betere tijden, qua temperaturen dan:

Big boys toy!
Kan bijna niet wachten tot het weer beter wordt man, in het water met dat ding! Ook een bizar verhaal hoe we aan die boot kwamen trouwens. Hij stond op marktplaats te koop dus wij gebeld voor een afspraak. Was prima dat we kwamen kijken, “uurtje of 7 vanavond?” “Mocht het nog veranderen bel me dan even op mijn zakelijke telefoon, dat is dit nummer”.

Wij er naar toe. Daar aangekomen zagen we de boot al op de trailer liggen onder de uitbouw van de garage. Wij hadden al het nodige huiswerk gedaan en 3 andere boten bekeken en met twee ervan proef gevaren, we wisten dus al aardig wat er te koop was en wat we er voor over hadden. De eerste boot die we hadden bekeken in Hasselt, was een leuke boot maar de kussens waren gaar, net als de trailer, die durfde ik nauwelijks de schuur nog in te rijden 10 meter verderop, wat en lijk! De tweede boot was veel te duur en ook een stuk jonger dus die koop werd het ook niet.

Dit laatste exemplaar waar we nu waren te kijken, was echter een in prima staat verkerende uitvoering en ik was (ver voor de koop) allang door de bocht. Ingrid kan gelukkig haar gevoel in het geval van handel uitschakelen, ik ben daar wat minder sterk in, als ik het wil hebben dan maakt het me geen r**t uit wat het moet kosten en als ik iets verkoop dan krijgen ze bijna geld mee van me, als ik er maar af ben niet waar? Bleek dat de man des huizes er een beetje bij in was, mevrouw had zogezegd ‘de broek an’, je kent die types wel. Wacht, het wordt nog mooier. Het gesprek ging een beetje zo:

Mevr.:“Dus u heeft wel belangstelling?” “Wacht even, mijn zakelijke telefoon gaat, sorry hoor, maar ik heb een eigen zaak hè?”
Ze ging aan het bellen en kwam even later weer terug.
Mevr.:”Waar waren we ook weer, oh ja, u heeft dus wel belangstelling?”
Ingrid: “Jazeker, ligt natuurlijk een beetje aan de prijs”
Mevr.:“Tuurlijk, ga morgenavond maar even met Rich varen, de prijs komen we wel uit” (Rich heet normaliter Richard maar dit zal het koosnaampje wel zijn)
Ingrid:”Prima, uur of zeven?”
Mevr.:”Ja, dan kan Rich wel” (!)
Rich :”Ja, kunnen we even laten zien wat ie kan” (met een smerige grijns)

Voor de leken onder ons, je moet een vaarbewijs hebben om met een snelle motorboot te mogen varen, neem van mij aan dat deze snel is ;-) Sterker nog, we kregen er nog wat aanverwante artikelen bij als we hem besloten te komen, waaronder 2 paar waterskies dus dan snappen jullie wel dat het geen fluisterboot is natuurlijk. Op de meeste plaatsen mag je helemaal niet snel varen, alleen op de daarvoor aangewezen plekken. Waar we met Rich naartoe zouden gaan om proef te varen was 12KM/U max.

Mevr.(met opgeheven zwaaiende vinger):”JE LAAT HET RICH, JE LAAT HET!!” “Voor je het weet hebben we een boete en dat is het me niet waard, tenslotte verkopen we de boot en dan is het toch wel heel zuur dat we naderhand nog een boete in de bus krijgen, dat is toch zo Rich?”

Jahaa!! Mèn, wat een muts!

We werden nog een keer gebriefed dat we haar op het zakelijke nummer konden bereiken mocht er nog wat zijn. Wij de volgende dag weer naar hun toe, Rich had de trailer al aangekoppeld. Wij stapten in bij hem, mevr. liet ons weten dat ze niet mee ging; “En Rich, je weet het hè?” en weer dat vingertje. Rich grijnsde. Aangekomen bij het meer reed Rich de trailer soepel achteruit en draaide hem in een keer de helling af, een souplesse die een andere verkoper, een aantal dagen ervoor, zeker niet zo goed beheerste. Die deed er zo lang over om zijn eigen oprit weer op te komen met de combinatie dat IK me er gewoon voor schaamde, ik was bijna zover om het even voor hem te doen… zie je het een beetje voor je hoe ik daar een minuut of 5 naast zat terwijl de man maar stond te harken voor zijn eigen oprit?

Rich startte de boot maar die sloeg niet aan. Niks! Dat begon goed. Hij streek zich wat over zijn gladde hoofd (hij heeft nog minder haar dan ondergetekende) en peinsde hardop. Uiteindelijk bleek dat de dodeman er niet in zat, een verplichting voor snelle boten, mocht je een keer overboord slaan als stuurman dan gaat je boot niet door tot Indonesië of totdat de tank leeg is, stukje veiligheid. We voeren rustig weg en Rich zei: “Kunnen jullie een geheimpje bewaren?” Tuurlijk konden we dat hoewel we beiden geen clue hadden wat ie bedoelde. Na de k van natuurlijk te hebben uigesproken schoof Rich het gas vol naar voren en de Elan schoot vooruit, de hele reeks van de in mijn jeugd verslonden ‘Kameleon’ kwam bij me naar boven, wat een ge-wel-dige ervaring man, super!

Rich geeft gas!
Afijn, we zakten weer terug naar een legale snelheid en de rit werd vervolgd over een vrijwel verlaten meer. Nog een keer het gas open achter een bosrand en toen terug naar huis. Thuisgekomen verwelkomde mevr. ons met koffie en gebak “want”, zei ze, “Als je van het water komt, maakt dat altijd hongerig”. Het was alsof ik moeder Klinkhamer hoorde, ik was in gedachten al eigenaar van de boot, die watersport is helemaal mijn ding man! Ingrid moest nog even naar het toilet en Rich spoot de boot even af, ik bleef alleen met mevr. achter. “Leuk hè, dat snel varen?” sprak mevr. Voor ik er erg in had antwoordde ik met een brede lach, “JA, zeker!” “Ik ging er met boter en suiker in zogezegd. “Ik zag het wel aan het haar van Ingrid, dat was behoorlijk in de war”. Deze dame was wel scherp dus, die hoef je niks te vertellen, ging het door me heen.

Uiteindelijk kwamen we met de prijs bij elkaar en werd de koop besloten. Ik was toch erg nieuwsgierig geworden en kon niet nalaten om te vragen wat voor eigen zaak ze had. “Eh, ik ontwerp extravagante avondkleding, erotisch getint” sprak mevr. Inderdaad, ik heb nog eens gespeurd op het web en ik zag een plaatje van d’r in een van haar creaties.

Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken...