Hoe ik daar op kom vraagt u zich af? Ik mag me verdiepen in de boeken om BHV-er te worden, niet op mijn werk maar voor de diensten die ik draai op Ameland international airport. Onnodig om te zeggen dat dit een nieuwe IVW eis is voor de Aeronautical Station Operators, jawel mensen, ik ben gebreveteerd ASO ;-)
Om nog even op defensie terug te komen, ZHKH gaat ook wat verder dan de gemiddelde vette wat en een mitellaatje van de BHV-er. In de fameuse bijbel voor kl##tzakken (zoals mijn sergeant dat noemde), het 'handboek soldaat', staat o.a. hoe je bij een afgeschoten- of geblazen been c.q. arm, een zg. tourniquette oftewel knevel kunt aanleggen, met neme de riem van het slachtoffer uit de riemlussen, gespt deze om het verwonde been danwel stomp, steekt een stok of tak (of de steel van een pioschop, wat maar voor handen is) tussen de riem en het been en draait totdat de zaak stopt met bloeden. Gevolg, de gewonde soldaat blijft (als het een beetje meezit en de medic is op tijd) leven, anders is het einde oefening...
'Gert, wat klink je hard', zult u denken.
Ja lieve kijkbuiskinderen, oorlog is geen pretje. Misschien zien veel van die tienergastjes met een vreselijk vitamine-B tekort achter die beeldschermen het tegenwoordig als een prachtig spel, 'mortal combat', of Call of Duty-zieikjemorgennog en wat er al meer bedacht wordt op dat gebied, geloof mij, als je maatje afgeschoten wordt en zijn hersenen druipen van je gezicht dan is dat geen pretje. Begrijp me goed, ik heb dat gelukkig ook nooit meegemaakt maar ik heb wel eens het gevoel dat die gasten er erg makkelijk over denken. Oorlog is de hel, zo simpel zie ik het, en als je erin zit geldt maar één ding, overleven en je broek volsch##ten!
Of die keer op de schietbaan, dat een dienstmaatje die de regel 'het voertuig beklimmen en/of verlaten we alleen aan de voorzijde' niet in acht nam, zich langs de zijkant naar beneden liet zakken en vervolgens op de lans van een staande brandblusser terechtkwam, het ding in zijn rectum kreeg, die er vervolgens een halve meter in ging en hem van binnen verwoestte en wij dat pas doorhadden toen we achter onze rug een gekerm hoorden en met eigen ogen zagen dat hij zich weer aan de slaapzakbeugel van het pantservoertuig optrok, de lans uit zichtzelf trekkend... En dan heb je het over vredestijd. Diensttijd is niet alleen maar lachen, zuipen en schieten niet waar?
Maar goed, dat maak je die gasten niet wijs natuurlijk. En geef ze eens ongelijk, veilig in hun burostoeltje, strak naast de verwarming met een colaatje en chippy, zichtbaar genietend, schietend op de hele wereld al 'whatthefokhelpmehelmpmehelpmewatthefok' roepend in hun headset, want zo gaat dat tegenwoordig mensen, sprak de oude man...
Zo hoorde ik deze week nog eentje zeggen bij het horen van het nummer 'who are you' van the Who, "Oh, dat is dat muziekje van CSI".
Laat Pete Townshend het maar niet horen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten